zamykam oczy i odpływam
samotnie w Krainę Zapomnienia
gdzie wspomnienia nie ranią serca
gdzie łzy są słodkie jak miód
gdzie czas nie istnieje
trwaj Kraino Zapomnienia wiecznie
nie pozwól bym wrócił
do okrutnej rzeczywistości
gdzie łzy palą jak kwas
gdzie czas zabija
każdą sekundą cząstkę mnie
stoję w milczeniu nad krawędzią
mojej Krainy Zapomnienia
tylko jeden mały krok
a będę wolny jak ptak
tylko jeden mały krok
a będę cząstką mojej krainy
tak niewiele
tylko jeden krok
a tyle ból
tyle cierpienia spłynie przeze mnie
stanie się ukojeniem
stanie się wspomnieniem – nie potrafię go zrobić