Cmentarne drzewa –
niemi świadkowie przemijania,
w różne szaty wraz z porą roku odziane;
wiosna i lato – w świeże barwy przystrajają,
jesień – syci złotem, purpurą,
zima – nagością w bieli i czerni
darzy przetrwaniem.
Jest taki jeden dzień w roku, radosny,
gdy na cmentarzu jest uroczyście.
Pomiędzy krzyżami nie tylko gra wiatr,
śpiewają w jego poszumie liście,
tańczą płomienie zniczy…
a mogiły przystrojone w kwiaty
witają gości, przyjaciół,
rodziny z darami modlitwy.
Ja stoję też, pomiędzy…
i chociaż łza spływa po policzku,
( wspomnienia wciąż żywe),
trwam w wierze, nadziei,
że moim bliskim o wiele lepiej
w godności nieba – w świętych obcowaniu,
niż kiedy byli tu, na ziemi.
