Pragnienie

Uciekam w zapomnienie, gdzie jej ciepła dłoń mnie czeka

Ta chwila magicznie wyłącza czas

Dostrzegam głębie spojrzenia – ona nie zwleka

I bezustannie wpatruje się w mą zamyśloną twarz

Uchwycić piękno momentu, dostroić się do tego piękna

W czasie zatrzymanym powoli się spełniać

I co ważniejsze – zapamiętać,

Że wieko serca choć na długo zamknięte

Potrafi wśród starań promień nadziei zaprosić

Dlatego proszę Cię chwyć mnie za rękę

Bym nie musiał samotnie po niepewnym lądzie brodzić

Jesteś najlepszą decyzją w moim życiu

Chciałbym móc kiedyś to wykrzyczeć

By droga do Ciebie jak tęcza w ukryciu

Widniała tylko dla mnie… bym mógł ją widzieć

Płoń duszo, płoń – serce wciąż krzyczy, podsycając ogień

Rozum jednak głuchy na źródło harmoniczności

Zbyt wiele uczuć spłonęło przed za-wysokim progiem,

Stąd ta ostrożność i niechęć do otwartości

♥

Jedno jest pewne – pewność niepewna

a miłość, tylko ona potrafi serce me pojednać