Ludzka miłość zawodzi
serce i dusza zniszczone
z czołem podniesionym
przyjmuje los dany.
Strach jest rzeczą ludzką,
więc zamykam drzwi na klucz
nie będę się bronić brak siły
płomyk nadziei został mi.
Wierze, ufam słowa mi znane
dlaczego wciąż patrzę
przez okno nadziei
Piszę słowa, których nie wypowiem
nie dowiesz się jak smakują moje łzy.