Słowo to choć banalne, bujne jest i żywe
jak pytanie co serca uśpione wciąż budzi
odpowiedzią jasną czego szukam, pragnę
wiarą w moc tworzenia i ufnością w ludzi
To największy skarb jest i bogactwo twoje
co szczęściem jak lampie oliwa opływa
niesie życia radość i światło nadziei
sensem znaczy drogi góry ci zdobywa
Bo szczęście człowieka przy drugim człowieku
temu nie zaprzeczy, nic tego nie zmieni
to odwieczne prawo i przywilej żywych
to radość istnienia na tej pięknej Ziemi
Miłość nie potępia lecz oczyszcza, dźwiga
nieświadomy tego, kto niewiele daje
Przyjdzie, cóż poradzisz?
odejdzie, nie zatrzymasz!
karmi się nadzieją, spokój sercu daje
Pragniesz tylko ciepła, lecz bywa czasami
że deszczem i gromem życie twe ochłodzi
nie daj tylko aby pogody tej omen
nie zatopił sztormem twojej małej łodzi
Nie przetrwa tak wiecznie młoda niezmieniona
wymaga wciąż wiele poświęceń i trudu
więc wytrwałej pracy z odrobiną szczęścia,
pragnie, a nie tylko przypadku i cudu
***
Gdy nie ma-nie szukaj, sama ciebie znajdzie
jeszcze nieraz w życiu z tego się uśmiejesz
bo gdy sam jej nie masz, choć starasz się bardzo
wszak „z próżnego w puste” nigdy nie nalejesz